«Έκσταση»

 «Τι είμαστε;

Δεν βλέπουμε τους μαύρους καπνούς που βγάζουν οι πολιτείες.
Δεν βλέπουμε τους λεκέδες που κυκλοφορούν στους δρόμους με ανθρώπινες στολές. Δε βλέπουμε τις προτομές που ετοιμάζουν για ανάξιους. Δε βλέπουμε τα πουλιά να μοιρολογούν μελωδικά μες στα κλουβιά. Δε βλέπουμε… Δε βλέπουμε… Δε βλέπουμε…
Τι είμαστε;
Δεν νιώθουμε την πάχνη που κάθεται στα χόρτα. Δε νιώθουμε αν φυσά, αν βροντά, αν βρέχει.
Δεν νιώθουμε αν ο ήλιος βράζει, αν το πέλαγο θυμώνει, αν φοβερίζουν τα κύματα.
Τι είμαστε;
Μόνο η ιερή τούτη γη το ξέρει.
Είμαστε δυο αρχαίοι, αυτό είμαστε!
Κανείς δεν μπορεί να επιμένει ότι δεν είμαστε.
Είμαστε δυο έκπαγλοι εραστές με μυρωμένα στεφάνια στις κόμες. Δυο αρχαίοι εραστές με μαλακά σανδάλια. Ζούμε τα ανθεστήριά μας, τις ξανθές σελήνες των ερώτων μας.
Είμαστε δυο που περίμεναν και δεν περιμένουν. Δυο που κοιτούσαν τους δρόμους και τώρα κοιτούν τα μάτια τους.
Ήμασταν δυο άδειες αγκαλιές και τώρα δυο αγκαλιές γεμάτες.
Είμαστε, ναι, οι αρχαίοι εραστές!
Πάνω στα μέτωπά μας λάμπουν τα φιλήματα των θεών»

Μενέλαου Λουντέμη: «Έκσταση»

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια