που έλεγαν πως δεν υπάρχεις
πως είσαι πλάσμα της φαντασίας
και κατοικείς μες στο μυαλό μου
Για να πιστέψω πως γεννήθηκες
ξεκίνησα να γελώ
για να πεισθώ ότι σε συναντώ
σ’ αγκάλιαζα τις νύχτες
Σ’ αγάπησα πριν έρθεις.
Είχα μια αγκαλιά γεμάτη λουλούδια
πριν απλώσεις τα χέρια σου
κατοικούσε ο έρωτας στην καρδιά μου
πριν χαθώ στο βλέμμα σου
Είχα γόνιμη γη.
Ο ήλιος κι η βροχή μου
σε γέννησαν.
Κωνσταντίνος Κόλιος
0 Σχόλια