σαν έρθει, κι αν έρθει η στιγμή.
Η στιγμή που μ’ άγρυπνα μάτια καρτερεί
ο πέρα από την φθορά της λέξης ήχος
ο αγέραστος, να λούσει το κορμί της,.
Μοναδικός, του καθ’ ενός,
σαν ίχνη των δαχτύλων, ήχος του πρώτου άπτω.
Ήχος από σέπαλα, όταν ανοίγουν τους μηρούς
στο πορφυρό τ’ ανθού,
ήχος π’ ακούς όταν το κύμα το βουβό
ραίνουν μ’ ασήμι όλα τ’ αστέρια
ή ήχος φτερού πουλιού που ακουμπά αβρά
αγέρας αυγινός να εγερθεί το ρίγος
Ήχοι χαράδρας στέρνου είναι αυτοί
θύρες ναού αισθήσεων ανοίγουν.
Ικέτες ας είμαστε εκεί
του σώματος πιστοί
όπου ο σπασμός
της φύσης το θαύμα ιερουργεί.
Εκεί μπρος στην φλεγόμενη την πύλη.
(ανέκδοτο)
Γιάννης Σκληβανιώτης
πηγη
0 Σχόλια