Μέσα στην ερωτική ορμή ξεκρίνω έναν παράξενο πόθο για αιωνιότητα. Όχι αιωνιότητα τυπική. Ποιοτική και ποιητική αιωνιότητα. Κι ο πόθος αυτός για αιωνιότητα καταλήγει στη δημιουργία εφήμερων όντων. Κλιμακώνονται σ' ένα βάθος ιστορικό, έξω από κάθε αιωνιότητα. Γι' αυτό, αν ξεπεράσω τις εποικοδομητικές προλήψεις, θα ιδώ πως μέσα στον έρωτα, τον πραγματικό, υπάρχει πάντα κάτι το απελπισμένο: Ένα πάθος γι' απεραντοσύνη, μια δίψα του απολύτου, τελικά ανεδαφική κι ανεκπλήρωτη. Όπου δεν υπάρχει δίψα του απολύτου, δεν υπάρχει γνήσιο ερωτικό πάθος. Υπάρχει σαρκική έξαψη, απομίμηση μηχανική μιας λειτουργίας που ξεφανερώνεται τώρα συμβολική. Είναι ο λόγος για τον οποίο το γνήσιο ερωτικό πάθος συνοδεύεται πάντα από το αίσθημα αγωνίας που είπαμε, χαμηλόφωνης ή διάτορης αγωνίας, που εναποτίθεται στα εξωτερικά σύμβολα του πάθους. Μέσ' από τη σάρκα που λατρεύεις, θέλεις να λησμονήσεις τη σάρκα, να την υπερβείς. Να καταδυθείς σ' εκείνο που τη συνέχει και που είναι άφθαρτο, πέρα από τη δικαιοδοσία του χρόνου και του Τάφου. Το λατρευτικό στοιχείο στον έρωτα έχει μέγεθος και διονυσιασμό θρησκευτικό. Νομίζουν πως το αφοπλίζουν όταν του φθείρουν την αφορμή, εξευτελίζοντας την ερωτική πράξη, με τον διασυρμό της γυναίκας που γίνεται έτσι φτηνή και πρόχειρη λεία. Πλάνη ανάλογη με το αντίθετό της, την υπερδιέγερση που προκαλείται από τη στέρηση. Ένα μυστήριο που το εξευτελίζεις, δεν είναι ένα μυστήριο που το έλυσες. Στη θέση του αγνώστου μπήκε μια παρωδία του γνωστού. Υπάρχει μια τραγωδία χωρίς επίγνωση, δηλαδή χωρίς μεγαλείο... Το απόλυτο είναι σύμφυτο στον γνήσιο έρωτα. Κι ο έρωτας, αντικειμενικά, μπορεί να νοηθεί μόνο εν χρόνω, δηλαδή έξω από τη διάσταση του απολύτου. Η αντίφαση τούτη θεμελιώνει το τραγικό του έρωτα.
Άγγελος Τερζάκης, «Αφιέρωμα στην Τραγική Μούσα»
0 Σχόλια