Δεν υπάρχει ένας κόσμος έξω από εμάς - ισχυρίστηκε ξανά - Όλα αυτά που συναντάμε, που βλέπουμε, όλα αυτά που αγγίζουμε, αντανακλούν εμάς. Οι άλλοι, τα γεγονότα, οι περιστάσεις της ζωής ενός ανθρώπου αποκαλύπτουν την κατάστασή του». Το να κατηγορείς τον κόσμο, να διαμαρτύρεσαι, να δικαιολογείσαι, να κρύβεσαι, είναι εκδηλώσεις μιας κακορίζικης ανθρωπότητας, συμπτώματα που αποκαλύπτουν την εξάρτηση, την απουσία της ‘πραγματικής’ θέλησης.
«Όπως ο Αδάμ, έτσι και ο Νάρκισσος δαγκώνει το μήλο!» - είπε, αιφνιδιάζοντάς με. Μοχθούσα να τον ακολουθήσω καθώς δρασκέλιζε με ένα μόνο βήμα ολόκληρες αβύσσους, χρόνου και απόστασης, μεταξύ μακρινών κόσμων, παραλληλίζοντας την ιστορία της Γένεσης, τεσσάρων χιλιάδων ετών, με έναν από τους αρχαιότερους μύθους της κλασσικής Ελλάδας. «Κι εκείνος, όπως ο Αδάμ, πίστεψε στην ύπαρξη του εξωτερικού κόσμου».
Το μήνυμα, αμφοτέρων των παραδόσεων, όσο κι αν απέχουν πολιτισμικά, είναι το ίδιο: εάν πιστέψεις ότι ο κόσμος βρίσκεται έξω από τον εαυτό σου τότε γίνεσαι θύμα αυτής της σκέψης και σε καταπίνει.
«Τον κόσμο τον δημιουργείς εσύ, κάθε στιγμή! - είπε ο Dreamer - Η πηγή όπου ο Νάρκισσος καθρεπτίζεται είναι ο εξωτερικός κόσμος. Αν πιστέψεις ότι είναι αληθινός και στηριχθείς σε αυτόν, τότε εξαρτάσαι από τη σκιά σου... Από δημιουργός γίνεσαι δημιούργημα, από ονειρευτής γίνεσαι ονειροπόλημα. . ., από αφεντικό γίνεσαι σκλάβος, μέχρι να σε πνίξει το ίδιο σου το δημιούργημα». Συλλογίστηκα ότι το μήνυμα αυτών των μύθων, όπως μου το αποκάλυπτε ο Dreamer υπήρχε ανέπαφο στους νέους και στους αρχαίους μύθους, από τον Φρανκενστάιν ως τον Μπλέιντ Ράνερ, την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, και την Καινή Διαθήκη.
«Η πτώση του Αδάμ και της Εύας από την Εδέμ συμβαίνει κάθε στιγμή — ολοκλήρωσε ο Dreamer - κάθε στιγμή, όποτε είμαστε έρμαια της περιγραφής του κόσμου... όποτε ξεχνάμε ότι είμαστε οι δημιουργοί, μας διώχνουν από τον Παράδεισο. Το δημιούργημα τότε εξεγείρεται και αντεπιτίθεται εναντίον μας... Αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημα, το ασυγχώρητο, θανατηφόρο αμάρτημα: να αντικαθιστάς το αίτιο με το αποτέλεσμα.
Ένας ακέραιος, αληθινός άνθρωπος... είναι έτσι γιατί είναι κυρίαρχος του εαυτού του... Παρόλο τον φαινομενικό δυναμισμό των γεγονότων και την ποικιλία των καταστάσεων, αυτός γνωρίζει, ότι ο κόσμος είναι ο καθρέφτης του...
Καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο, σωστό ή λανθασμένο, αυτό που ο άνθρωπος συναντάει είναι μόνο η αντανάκλασή του κι όχι η πραγματικότητα - είπε ο Dreamer, και από τον τόνο της φωνής κατάλαβα πως η συνάντησή μας έφτασε στο τέλος της. Ήταν έτοιμος να με αφήσει. «Καθένας δρέπει πάντα τον εαυτό του και μόνο... Εσύ είσαι ο σπόρος και η συγκομιδή...»
«Για το λόγο αυτό όλες οι ιστορικές επαναστάσεις απέτυχαν... προσπάθησαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο απέξω... πίστεψαν αληθινή την εικόνα της πηγής...».
«Do not rely anymore on the world for help. Go beyond it! Only those who have gone beyond the world can improve the world».(30)
Σταμάτησε για λίγο. «Go beyond it!» με διέταξε και σιώπησε ξανά. Ξεπέρνα τα όρια, πήγαινε πέρα από τον κόσμο! Τι μπορούσε να σημαίνει;
«Για αιώνες ο άνθρωπος σκάλιζε την οθόνη του κόσμου πιστεύοντας ότι μπορεί να αλλάξει τις εικόνες της ταινίας που ο ίδιος προβάλλει».
Elio D’ Anna «η Σχολή των Θεών»
0 Σχόλια